Å finna ut at ein er gravid
«Der er ein fot», seier eg, og dei smiler, men eg veit at dei kun ser ein kyllingnugget
Mariell viser fram dei fyrste ultralydbilda.
Mariell Øyre (26)
- Forfattar, fotograf, bloggdesignar og fast spaltist for Kvinneguiden.
- Frå Sognefjorden, har budd i London - men har flytta heim att til Sogn.
- Står bak den populære bloggen hjartesmil.
- Hausten 2013 kom debutromanen & me skal bli omskapte ut på Samlaget.
- Tildelt Noregs Mållag sitt stipend.
KOMMENTAR:
På eit hotellrom i Firenze stod eg og trippa på baderomsgolvet for to månader sidan. Den avanserte graviditetstesten som mannen min hadde måtta kjøpa, test di gravidanza per favore, blinka, blinka, blinka, ville aldri slutta å blinka. Heilt til den gjorde det, og avslørte det som eg hadde visst i kroppen, men ikkje forstått i hjerna: Incinta. Gravid.
Ser dei det på oss?
Etter ei veke på bryllupsreise med vin og magekramper, spekemat og ettermiddagssoving, etter fire andre ikkje-heilt-sikre testar og hypokondriske teoriar om eksploderande cyster på eggstokkane, hadde me endeleg svaret me ikkje heilt hadde rukke å ønska oss.
Då me gjekk gjennom hotellobbyen berre ein time etterpå, etter tårer og smil og fantasering og panikk, spurte eg han «trur du dei ser det på oss?» «Dei skjønnar det ihvertfall av søppelet vårt», svarte han.
Så kom kvalmen
I notatar-appen skriv eg ned alt som kan virka interessant for Jostein og meg seinare. 18. november, berre ei veke etter me hadde funne det ut (og før kvalmen hadde rukke å setta inn), skreiv den gladgravide versjonen av meg «Denne tida er ganske spesiell, det er som om det er sommar ute og det er berre eg og nokre få andre som veit om det».
Så kom kvalmen og drog ho ned i gjørma, gjorde livet om til eit mylder av Ritz og Pellegrino og eit intenst hat mot alle røykarar.
Som ein person som er 95 prosent trass, har det plaga meg litt kor mykje på skjema eg har vore, veke for veke, med korleis det skal og bør vera. Og det som kanskje har sjokkert meg mest, er nettopp dette: At sjølv min kropp veit kva den skal gjera. Og kor utrulig dum ein kan bli av å vera gravid.
So cool
11. desember skriv eg «Veke 9 har så langt vore den verste veka, føler meg så kvalm og trøytt og redd. Den veksande morbide kjensla av å gå rundt med eit dødt foster i magen gjer meg så trist og sint».
Berre fire dagar etter går me på den første ultralyden, og før me eingong høyrer det, kan eg sjå det vesle hjartet banka, som statisk støy på skjermen. Og det einaste eg klarar å få ut av meg til sonografen er «That is so cool».
Etterpå går me på Little White Company og kjøper ein bitteliten pysj med krage og rosa prikkar på. På rumpa har den to lommer. Lommer på babyklede gjer meg så glad. Kva er det dei skal ha der?
Ultralydbilda
Når me reiser heim til jul fortel me det til alle, dreg stolte fram bilda frå ultralyden og alle myser litt mot bilda. «Der er ein fot», seier eg, og dei smiler, men eg veit at dei kun ser ein kyllingnugget.
Eg har akseptert at eg, som alle andre, sjølv kor rasjonelle me er, ikkje kan motstå å bli stolte av noko som ikkje eingang er noko enda. At det ikkje nyttar å kjempa imot - og til og med er godt å gi etter for det som faktisk er livets gang.
Eg har óg for lengst godteke kor mykje noko ikkje større enn eit bringebær, ei plomme, ein fersken, kan påvirka samlivet og humøret.
#hormones
Eg har storma ut av huset med tårer i augene fordi trekken i pipa blæs for mykje røyk innatt i romma og skrike til Jostein at han må KOMMA SEG UT HERIFRA OG TA MED SEG HUNDEN ÓG. Eg har gråte av alle forsikringsreklamar. Eg grein på meg vondt i hovudet og akutt søvn av den siste Downton Abbey-episoden.
Mest av alt har eg gråte for ingenting, berre plutseleg blitt redusert til ein gråtande stammande person eg ikkje har kjent igjen. I notater-appen skriv eg ned alt sånt óg, så eg skal hugsa det sjølv etter fødselen, når hjerna er oversvømt av kjærleikshormon, og merkar notata med #hormones.
Angst
Men mest har graviditeten dempa min sedvanlige angst, utanom nokre få tilfelle av paranoia og morbiditet.
Til jul laga Jostein ein lysinstallasjon i buska utanfor huset vårt, eit stort hjarte med eit lite hjarte inni som fekk meg til å gråta av glede då eg såg det. Etter ein kveld med 17 sekundmeter vind går me over tunet og ser at det vesle hjartet har falle ihop og mista formen. Eg tolkar det som eit teikn på at det vesle hjartet har slutta å slå, men held det for meg sjølv.
For eit par veker sidan var me på ultralyd igjen, og den vesle kyllingnuggeten såg plutseleg ut som alle andre sine ultralydbilder. Venninna mi skreiv «Det er jo et menneske!!!» og i eit halvt minutt skjønnar eg det endelig. Det er eit menneske. Eit bittelite menneske. Og det halve minuttet føler eg meg som den kulaste personen i verda.
Vil du lese flere kommentarer av bra damer? Meld deg på vårt nyhetsbrev og følg Kvinneguiden på Facebook!
Denne saken ble første gang publisert 21/01 2016, og sist oppdatert 28/04 2017.